خوشبختی
اصطلاح خوشبختی در چارچوب حالات روحی یا عاطفی به کار می رود ، از جمله احساسات مثبت یا دلپذیر اعم از قناعت تا شادی شدید. همچنین در زمینه رضایت از زندگی ، بهزیستی ذهنی ، eudaimonia ، شکوفایی و بهزیستی استفاده می شود. از دهه 1960 ، تحقیقات شادی در طیف گسترده ای از رشته های علمی از جمله ژئرولوژی ، روانشناسی اجتماعی و روانشناسی مثبت ، تحقیقات بالینی و پزشکی و اقتصاد شادی انجام شده است. خوشبختی موضوع بحث در مورد استفاده و معنی است ، و در مورد اختلافات احتمالی در فهم توسط فرهنگ. این کلمه بیشتر در رابطه با دو عامل استفاده می شود:
تجربه فعلی احساس یک احساس (تأثیر) مانند لذت یا شادی ، یا یک احساس عمومی تر از “وضعیت عاطفی به عنوان یک کل". به عنوان مثال دانیل کانمن ، خوشبختی را “آنچه من در اینجا و اکنون تجربه می کنم” تعریف کرده است. این کاربرد در تعاریف فرهنگ لغت از خوشبختی رایج است. ارزیابی رضایت از زندگی ، از قبیل کیفیت زندگی. به عنوان مثال Rutut Veenhoven شادی را “قدردانی کلی از زندگی یک کل” تعریف کرده است.
Kahneman گفته است که این برای مردم مهمتر از تجربه فعلی است. برخی از کاربردها می تواند هر دو عامل را شامل شود. بهزیستی ذهنی (swb) شامل اقدامات تجربه فعلی (احساسات ، خلق و خو و احساسات) و رضایت از زندگی است. به عنوان مثال سونیا لیوبومیرسکی خوشبختی را “تجربه شادی ، رضایت ، یا بهزیستی مثبت” توصیف کرده است ، همراه با این احساس که زندگی فرد خوب ، معنی دار و ارزشمند است. “[ Eudaimonia،] یک اصطلاح یونانی است. ترجمه های مختلف به عنوان شادی ، رفاه ، شکوفایی و برکت. خاویر لندز پیشنهاد کرده است که سعادت شامل معیارهای بهزیستی ذهنی ، خلق و خو و اودیمیمونی است. این کاربردهای مختلف می تواند نتایج متفاوتی را ارائه دهد.
به عنوان مثال ، ارتباط سطح درآمدی با اقدامات رضایت از زندگی قابل ملاحظه است ، اما حداقل با آستانه مشخص ، با اقدامات تجربه فعلی ، بسیار ضعیف تر است. در حالی که کشورهای نوردیک غالباً بیشترین امتیاز را در نظرسنجی های Swb قرار می دهند ، کشورهای آمریکای جنوبی از نظر سنجی مبتنی بر تأثیر زندگی مثبت فعلی ، بالاترین امتیاز را کسب می کنند. معنای ضمنی کلمه ممکن است بسته به متن متفاوت باشد ، شادی را به عنوان یک polyseme و یک مفهوم فازی واجد شرایط می داند. برخی از کاربران این مسائل را می پذیرند ، اما به دلیل قدرت جمع آوری آن ، همچنان از این کلمه استفاده می کنند.
فلسفه خوشبختی اغلب همراه با اخلاق مورد بحث قرار می گیرد. جوامع سنتی اروپا ، که از یونانیان و از مسیحیت به ارث رسیده بودند ، غالباً خوشبختی را با اخلاق پیوند می دادند ، که مربوط به عملکرد در نوع خاصی از زندگی اجتماعی بود. با این حال ، با ظهور فردگرایی ، که بخشی از آن توسط پروتستانتیسم و سرمایه داری به وجود آمده است ، به تدریج پیوند بین وظیفه در یک جامعه و خوشبختی شکسته شد. نتیجه آن تعریف مجدد از اصطلاحات اخلاقی بود. شادی دیگر در رابطه با زندگی اجتماعی تعریف نمی شود بلکه از نظر روانشناسی فردی است. اما خوشبختی اصطلاح دشوار فلسفه اخلاقی است. در طول تاریخ فلسفه اخلاقی ، نوساناتی بین تلاش برای تعریف اخلاق از نظر پیامدهای منتهی به خوشبختی و تلاش برای تعریف اخلاق به تعبیری وجود دارد که اصلاً هیچ ارتباطی با خوشبختی ندارد.
در اخلاق نیکوماچای ، که در سال 350 قبل از میلاد مسیح نوشته شده است ، ارسطو اظهار داشت که خوشبختی (همچنین خوب بودن و انجام دادن خوب) تنها کاری است که انسانها بر خلاف ثروت ، افتخار ، سلامتی یا دوستی ، به خاطر خودشان آرزو می کنند. وی مشاهده کرد که مردان نه تنها به خاطر خودشان بلکه به منظور سعادتمندی ، به دنبال ثروت ، افتخار و سلامتی هستند. برای ارسطو اصطلاح eudaimonia ، که به معنای “خوشبختی” یا “شکوفا شدن” ترجمه می شود ، یک فعالیت است نه یک احساسات یا یک وضعیت. Eudaimonia (یونانی: εὐδαιμονία) یک کلمه کلاسیک یونانی است که از کلمه “eu” ("خوب” یا “خوب بودن") و “daimōn” ("روح” یا “الوهیت جزئی” استفاده می شود که با استفاده از پسوند به معنی تعداد زیادی یا ثروت) به این ترتیب درک می شود ، زندگی شاد زندگی خوب است ، یعنی زندگی که در آن انسان طبیعت انسانی را به روشی عالی برآورده می کند.
به طور خاص ، ارسطو استدلال می کند که زندگی خوب زندگی یک فعالیت عالی منطقی است. وی با “استدلال عملکرد” به این ادعا رسید. اساساً ، اگر صحیح باشد ، هر موجود زنده یك كاركرد دارد ، آن چیزی است كه به طور یگانه انجام می دهد. از نظر ارسطو عملکرد انسان عقل است ، زیرا این تنها چیزی است که انسانها به طور منحصر به فرد انجام می دهند. و انجام عملکرد خوب یا عالی ، خوب است. به گفته ارسطو ، زندگی یک فعالیت عالی منطقی ، زندگی شاد است. ارسطو استدلال كرد كه دومين زندگي بهتر براي افراد ناتوان از فعاليت عقلي بسيار خوب ، فضيلت اخلاقي است. اخلاق دانان غربی بر اساس خوشبختی حاصل از چنین رفتاری ، استدلال می كنند كه چگونه انسانها باید بصورت فردی یا جمعی رفتار كنند. سودجویان ، مانند جان استوارت میل و جرمی بنتام ، از بزرگترین اصل خوشبختی به عنوان راهنمایی برای رفتار اخلاقی دفاع کردند.
فردریش نیچه با انتقاد از تمركز سودجویان انگلیسی برای دستیابی به بزرگترین خوشبختی ، اظهار داشت كه “انسان برای سعادت تلاش نمی كند ، فقط انگلیسی می كند.” نیچه به این معنی است که خوشبختی رسیدن به هدف نهایی و هدف از وجود یک فرد ، به قول او “باعث تحقیر فرد می شود". در عوض ، نیچه آرزو داشت فرهنگی را بگذارد که اهداف بالاتر و دشوارتر از “خوشبختی صرف” را تعیین کند. وی چهره شبه دیستوپی “آخرین مرد” را به عنوان نوعی آزمایش فکری علیه سودجویان و افراد سعادتجو معرفی کرد. این افراد “آخرین مرد” که فقط به دنبال لذت و سلامتی خود هستند و از هرگونه خطر ، فشار ، سختی ، چالش ، مبارزه جلوگیری می کنند ، برای خواننده نیچه به نظر می رسد تحقیر آمیز باشند.
در عوض ، نیچه از ما می خواهد که ارزش آنچه دشوار است را در نظر بگیریم ، چیزی که فقط با تلاش ، دشواری ، درد می تواند بدست بیاورد و بدین ترتیب برای دیدن ارزش رنج و رنج و نارضایتی واقعاً در ایجاد همه چیز با ارزش در زندگی بازی می کنیم ، از جمله همه بالاترین دستاوردهای فرهنگ بشری ، حداقل از همه فلسفه. در سال 2004 ، دارین مک ماهون ادعا کرد که با گذشت زمان تأکید از خوشبختی فضیلت به فضیلت خوشبختی تغییر می یابد. همه فرهنگ ها به دنبال به حداکثر رساندن خوشبختی نیستند ، و برخی از فرهنگ ها نسبت به شادی بی تفاوت هستند.
